کندو (剣道 – kendō) به معنای طریقت شمشیر یا راه شمشیر یک هنر رزمی مدرن ژاپنی است که از هنر شمشیرزنی سنتی سامورایی (کنجوتسو) در ژاپن سرچشمه می‌گیرد. شمشیر مورد استفاده در کندو از چوب خیزران ساخته می‌شود و کن‌دوکاران گونه‌ای زره به نام «بوگُو» می‌پوشند. با ترکیب فنون و ارزش‌های هنرهای رزمی از یک سو، و تحرّک بدنی شدید ورزش‌های مدرن از سوی دیگر، کندو توانایی‌های ذهنی و بدنی رزمی‌کار را به چالش می‌کشد.
به هنرجویان کندو کندوکا (剣道家) یا گاهی «کِنشی» (剣士 به معنای شمشیرزن) گفته می‌شود. واژه قدیمی کن‌دوئیست هنوز به ندرت در زبان انگلیسی به‌کار می‌رود.بر اساس آمار فدراسیون سراسری کندوی ژاپن، تا سپتامبر ۲۰۰۷ تعداد ۱٫۴۸ میلیون نفر کندوکای دارای مدارج «دان» در ژاپن به ثبت رسیده بودند. این فدراسیون تخمین می‌زند که بیش از ۶ میلیون نفر کندوکای فعال در سراسر جهان وجود داشته باشند.
هنر رزمی شمشیرزنی از زمان دوره کاماکورا (۱۱۸۵ تا ۱۲۳۳ م) تا اواخر قرن نوزده میلادی توسط سامورایی‌ها فراگرفته می‌شد. آغاز استفاده از چوب خیزران در ساخت شمشیر شینای به شخصی به نام ناگانوما شیروزایمون کونیساتو نسبت داده می‌شود که در دوران شوتوکو (۱۷۱۱ تا ۱۷۱۵ م) در ژاپن می‌زیسته است. ناگانوما پیشگام استفاده از شینای و زره بوگو در تمرینات شمشیرزنی شناخته می‌شود. همچنین سومین پسر ناگانوما که سرپرست یکی از باستانی‌ترین هنرستان‌های شمشیرزنی ژاپن بود، با افزودن محافظ فلزی جلوی کلاهخود مِن و استفاده از لایه محافظ پنبه‌ای ضخیم در دستکش‌های کوته، در تکامل ساز و برگ کنجوتسو نقش مهمی بازی کرد.
محبوبیت شمشیرزنی در دوره ادو با تکامل دوئل‌های دونفره (گکیکن) با شینای و بوگو افزایش پیدا کرد. پس از دوره اصلاحات میجی، ساکاکیبارا کنکیچی، از زرمی‌کاران مهم دوران خود و استاد بزرگ هنر شمشیرزنی، در هنرستان خود در شهر کاشیما به تمرین‌های گکیکن حالت تجاری بخشید و در گسترش بیش از پیش هنرهای کنجوتسو و کندو در ژاپن کمک کرد. انجمن سراسری فضیلت رزمی ژاپن (دای نیپون بوکوتو کای) در سال ۱۹۲۰ رسماً نام هنر رزمی شمشیرزنی را از گکیکن به «کن دو» تغییر داد.
مفهوم کن دوتربیت شخصیت انسانی با بکارگیری اصول و قواعد کاتانا است و هدف آن به این شرح است: سرشتن ذهن و بدن. پرورش روحیه‌ای نیرومند، که با انجام تمرینات سخت و درست، برای پیشرفت در هنر کندو بکوشد. ادب و کرامت انسان را ارج بنهد. با دیگران ارتباط صادقانه برقرار کند. شخصیت خود تا پایان عمر پرورش دهد. تا آن که بتواند: به کشور و جامعه خود عشق بورزد؛ به پیشرفت فرهنگ کمک کند؛ مبلغ صلح و کامیابی میان همه مردم باشد.
تمرینات کندو در مقایسه با ورزش‌های رزمی دیگر پُر سر و صدا است، زیرا کندوکا در هنگام تمرین از فریادهایی با نام «کیای» هم برای ارتقای روحیه مبارزه و هم در هنگام اجرای تکنیک بهره می‌برد. همچنین، کندوکا در برخی موارد هنگام فرود آوردن ضرب شمشیر، پای جلوی خود را به زمین می‌کوبد. به این تکنیک «فومیکومی-آشی» (踏み込み足) گفته می‌شود.
مانند بسیاری از ورزش‌های رزمی دیگر، کندو با پای برهنه انجام می‌گیرد. در بهترین حالت، تمرینات کندو در ورزشگاه‌های ویژه‌ای به نام دوجو انجام می‌شود، اما در بسیاری از موارد هنرجویان از سالن‌های ورزشی معمولی برای تمرین کن دو استفاده می‌کنند. ورزشگاه کندو باید علاوه بر تمیزی، دارای کف چوبی مناسب برای انجام تکنیک «فومیکومی-آشی» نیز باشد.
تکنیکهای کندو شامل ضربه زدن با لبه تیز شمشیر و فروکردن (سخمه زدن) نوک شمشیر بر روی اهداف مشخصی روی سر، تنه و دست حریف است. همه این اهداف بوسیله زره بوگو محافظت می‌شوند.
